"Łączniczki, wspomnienia z powstania warszawskiego" Maria Fredro-Boniecka, Wiktor Krajewski

 Dosłownie chwilę temu wróciłam do domu, a przeszło 45 minut temu skończyłam tą książkę. Ale zanim o tym, chciałabym wam podziękować za wczoraj. Ponad 400 wyświetleń w jeden dzień!!! Dziękuję wam!!!
Wracajmy jednak do książki. Co nam pierwsze przychodzi na myśl kiedy ktoś powie"powstanie warszawskie"? Heroizm, krwawa ofiara, Zośka i Parasol? Najczęściej jednak myślimy wówczas o bohaterstwie młodych chłopców z konspiracji, którzy na wezwanie Ojczyzny chwycili za broń i walczyli o jej wolność. Czasami pomyślimy o sanitariuszkach, które pod ostrzałem czołgały się do rannych, aby udzielić im pomocy i ewakuować ich w bezpieczne miejsce aby założyć porządny opatrunek. O łączniczkach często zapominamy. A przecież pełniły bardzo ważną rolę, bo kto jak nie one przenosił rozkazy z dowództwa na pozycje, kto pod ostrzałem przekazywał pilne informacje narażając się przy tym na ogromne niebezpieczeństwo. Przed powstaniem też lekko nie miały. Te dziewczyny były znacznie bardziej narażone na złapanie przez hitlerowców niż chłopcy z batalionów. Zauważyliście ten dopisek na sprawozdaniu z każdej akcji wykonanej przez AK "po akcji oddałem broń łączniczce"? Albo na samym początku "odebrałem broń od łączniczki"? One znacznie częściej miały przy sobie broń i niebezpieczne dla nich materiały. A to rozkazy, a to notatki z tajnych kompletów lub zbiórki, albo właśnie broń. Rozkaz i notatki łatwo ukryć, można na przykład schować do książki z niemieckiego i już jest niezła przykrywka. Stena lub colta trudniej ukryć. Podobno sten znakomicie mieścił się w futerale od skrzypiec. A co na wypadek łapanki, lub przypadkowej rewizji? Wtedy opcje były dwie. Albo Pawiak, później gestapo i na końcu rozstrzelanie. Lub najpierw gestapo, następnie Pawiak i rozstrzelanie.Gdzieś spotkałam się ze stwierdzeniem że statystyczna łączniczka od objęcia tej funkcji żyła trzy miesiące, a później wpadała w ręce gestapowców.
Ta pozycja zawiera wspomnienia kilku spośród tysięcy łączniczek. W tym jednej która szczególnie zapadła mi w pamięć. A mianowicie pani Wanda Traczyk- Stawska która była łączniczką-strzelcem. Czyli oprócz noszenia meldunków nosiła też broń, a miała wtedy 17 lat, czyli była ode mnie tylko rok starsza. Teraz pytanie do mojej sekcyjnej jeśli to czyta. Czyli jednak była wtedy dziewczyna która nosiła broń? W książce jest wyraźnie napisane że miała Błyskawicę. 
Tak więc, książkę polecam. Sama czytałam ją dwa dni i nie mogłam się oderwać. Jest napisana dość dużymi literami i ma przejrzysty układ strony. W dodatku zawiera zdjęcia. Zachęcam do lektury :) 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wiersz #9 Spacer

Czołem! Wracam do Was z nowym wierszem. Po otrzymaniu wyników matury obiecałam sobie że wrócę do pisania. Więc oto jest, świeżutki wiersz Spacer Znowu sierpniowe słońce ogrzewa stolicę Wystawiam twarz do niego Podczas spaceru zwiedzam okolicę Śródmieścia tak pięknego i skrawionego Przesuwam palcami po bliznach murów Tu padła kula, tu odłamek Ślady tak wielkie jak pomniki królów Nieśmiertelnego bohaterstwa ułamek Ceramiczny plasterek na murze Symboliczny opatrunek dla ran Przy tych murach toczyły się burze Tu padał warszawski kwiat jak skoszony łan Jak rzeka mrówek idą Fala przechodniów ślepych Którzy patrzą a nie widzą Znaków świadków niemych Gdyby dać im głos Wysłuchać ich opowieści Wskrzesić martwych los Poznać przodków ścieżki Zaklęta w kamieniu historia Uważni dostrzegą plamę krwi Dla tego nieznanego gloria Już nikt z niego nie zadrwi Jagoda
Czytaj więcej

"Zanamię na potylicy"- Rafał Konik

Artykuł z mojego archiwum, aby było co czytać gdy ja nie mam jak pisać ;) Witold Pilecki należy do grona 10 najodważniejszych ludzi z czasów II Wojny Światowej. Jego postać i nazwisko jest wymieniane często przywoływane na grafikach, w artykułach, piosenkach i innych mediach. Lecz, gdy zapytałam się młodzieży czy wiedzą kim był rotmistrz, nie wiedzieli nawet że taki ktoś istniał. Jest to smutne, lecz mobilizuje mnie aby przybliżać postać o Witolda Pileckiego innym. Roman Konik, którym jest autorem książki „Znamię na potylicy” podjął się trudnego zadania przedstawienia historii tego wielkiego Polaka. Pan Konik pracuje na Uniwersytecie Wrocławskim, lecz z zamiłowania jest malarzem, a z powołania podróżnikiem. Ujęło mnie to że książka jest napisana jak powieść. Akcja książki rozpoczyna się na kilka dni przed 1 września 1939 roku. W przybliżeniu widzimy jak mogło wyglądać życie rotmistrza. Następnie jesteśmy świadkami mobilizacji i walk wrześniowych. Towarzyszymy rotmistrzow...
Czytaj więcej

Tacy Sami cz.11

Czołem ludziska! Korzystając z chwili wolnego, co w ostatnich dniach jest dla mnie ewenementem, oraz z tego że mnie chwilowo nie bolą nadgarstki, wrzucam jedenasty odcinek mojego opowiadania :D Tacy Sami cz.11     Była już 9.20, gdy Kuba przysiadł na kamiennych ławkach przy pomniku sławnego astronoma. Krakowskie Przedmieście już ożyło i zdążyły go minąć już dwie wycieczki. Wyjął z plecaka książkę i jeszcze raz zaczął czytać "Warszawskie gry wojenne" bo stwierdził, że tu są najciekawsze opisy okupacyjnego życia. Co jakiś czas rozglądał się dookoła z nadzieją na ujrzenie któregoś z kolegów.      Pierwszego dostrzegł Maćka. Ciemne włosy jak zawsze w nieładzie kontrastowały z nienagannie wyprasowaną koszulą  i jasnymi szortami. Zgodnie z tradycją miał w ręku książkę, która była jego nieodłącznym towarzyszem od gimnazjum. Gdy szedł, co i rusz poprawiał okulary w drucianych oprawkach które zsuwały mu się z nosa. Całą swoją osobą przypominał typowego int...
Czytaj więcej