Tablica batalionu "Miotła"

Wczoraj (to jest 21.05.2016) razem z grupą brałam udział w odsłonięciu tablicy upamiętniającej batalion "Miotła", który wchodził w skład zgrupowania "Radosław" stąd nasza obecność tam. Ja jako osoba mocno dojeżdżająca wstałam o 7.00 aby się przygotować i złapać autobus o 8. Na 9.20 byłam w Warszawie. Nie znam jeszcze za dobrze Warszawy i potrzebuję mapki z telefonu. i tak oto garstka warszawiaków widziała dziewczynę w stroju powstańca co i rusz zerkającą w telefon na którym był znak NSZu. Gdy w końcu dotarłam na miejsce wszyscy już byli. Komendant wydał komendę "Radosław! W szeregu frontem do mnie zbiórka. Kolejno odlicz." Było nas 12 osób. "W lewo zwrot. Za mną naprzód marsz" padły kolejne komendy. przeszliśmy pod budynek gdzie ustawiliśmy się przy sztandarach. Nie do końca pamiętam jakie mieliśmy sztandary,  na pewno był sztandar "DYSKU", "Miotły" i Zgrupowania "Radosław". Może jeszcze "Zośki", "Parasola" lub "Pięści"? Nie zwróciłam uwagi przy jakim stałam. Ogólna konkluzja? Nie nadaję się do wyjść ze sztandarami. Zemdlałam na uroczystościach zdobycia PASTy, na Powązkach podczas pogrzebu Wyklętych zasłabłam, a teraz znowu prawie zemdlałam. Całe szczęście mnie złapali i tylko wstyd mi było. Na samym początku...
Cóż, bywa. Jak to później powiedział  kolega gdy powiedziałam że jestem do niczego "Do niczego? A kto podczas Nocy Muzeów, gdy było zimno mówił <Ja wytrzymam, ja wytrzymam> gdy mówiłem abyś poszła się ogrzać do środka. Ja zchodziłem a ty stałaś. Po prostu lepiej znosisz zimno, niż ciepło. A i tacy i tacy są potrzebni."i ja się z nim zgadzam. :) 



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wiersz #9 Spacer

Czołem! Wracam do Was z nowym wierszem. Po otrzymaniu wyników matury obiecałam sobie że wrócę do pisania. Więc oto jest, świeżutki wiersz Spacer Znowu sierpniowe słońce ogrzewa stolicę Wystawiam twarz do niego Podczas spaceru zwiedzam okolicę Śródmieścia tak pięknego i skrawionego Przesuwam palcami po bliznach murów Tu padła kula, tu odłamek Ślady tak wielkie jak pomniki królów Nieśmiertelnego bohaterstwa ułamek Ceramiczny plasterek na murze Symboliczny opatrunek dla ran Przy tych murach toczyły się burze Tu padał warszawski kwiat jak skoszony łan Jak rzeka mrówek idą Fala przechodniów ślepych Którzy patrzą a nie widzą Znaków świadków niemych Gdyby dać im głos Wysłuchać ich opowieści Wskrzesić martwych los Poznać przodków ścieżki Zaklęta w kamieniu historia Uważni dostrzegą plamę krwi Dla tego nieznanego gloria Już nikt z niego nie zadrwi Jagoda
Czytaj więcej

"Zanamię na potylicy"- Rafał Konik

Artykuł z mojego archiwum, aby było co czytać gdy ja nie mam jak pisać ;) Witold Pilecki należy do grona 10 najodważniejszych ludzi z czasów II Wojny Światowej. Jego postać i nazwisko jest wymieniane często przywoływane na grafikach, w artykułach, piosenkach i innych mediach. Lecz, gdy zapytałam się młodzieży czy wiedzą kim był rotmistrz, nie wiedzieli nawet że taki ktoś istniał. Jest to smutne, lecz mobilizuje mnie aby przybliżać postać o Witolda Pileckiego innym. Roman Konik, którym jest autorem książki „Znamię na potylicy” podjął się trudnego zadania przedstawienia historii tego wielkiego Polaka. Pan Konik pracuje na Uniwersytecie Wrocławskim, lecz z zamiłowania jest malarzem, a z powołania podróżnikiem. Ujęło mnie to że książka jest napisana jak powieść. Akcja książki rozpoczyna się na kilka dni przed 1 września 1939 roku. W przybliżeniu widzimy jak mogło wyglądać życie rotmistrza. Następnie jesteśmy świadkami mobilizacji i walk wrześniowych. Towarzyszymy rotmistrzow...
Czytaj więcej

Tacy Sami cz.11

Czołem ludziska! Korzystając z chwili wolnego, co w ostatnich dniach jest dla mnie ewenementem, oraz z tego że mnie chwilowo nie bolą nadgarstki, wrzucam jedenasty odcinek mojego opowiadania :D Tacy Sami cz.11     Była już 9.20, gdy Kuba przysiadł na kamiennych ławkach przy pomniku sławnego astronoma. Krakowskie Przedmieście już ożyło i zdążyły go minąć już dwie wycieczki. Wyjął z plecaka książkę i jeszcze raz zaczął czytać "Warszawskie gry wojenne" bo stwierdził, że tu są najciekawsze opisy okupacyjnego życia. Co jakiś czas rozglądał się dookoła z nadzieją na ujrzenie któregoś z kolegów.      Pierwszego dostrzegł Maćka. Ciemne włosy jak zawsze w nieładzie kontrastowały z nienagannie wyprasowaną koszulą  i jasnymi szortami. Zgodnie z tradycją miał w ręku książkę, która była jego nieodłącznym towarzyszem od gimnazjum. Gdy szedł, co i rusz poprawiał okulary w drucianych oprawkach które zsuwały mu się z nosa. Całą swoją osobą przypominał typowego int...
Czytaj więcej